C

Castratie van de reu

Castreren kan vanaf de leeftijd van een ½ jaar. Bij het castreren van de reu worden beide testikels verwijderd waardoor de reu blijvend onvruchtbaar wordt en minder mannelijk gedrag vertoont. Dit effect kan tijdelijk met het implantaat Suprelorin® nagebootst worden, het werkt een ½ jaar en hiervoor is geen operatie nodig.

Bij castratie worden beide testikels (zaadballen) verwijderd. Belangrijk is dat beide ballen ingedaald zijn. Is dit niet het geval, dan is er sprake van een heel andere operatie omdat dan de buikholte geopend wordt. Castratie kan al vanaf een leeftijd van 6 maanden.

Voordelen

• Minder kans op weglopen (loopse teven)
• Minder fel tegen andere reuen
• Minder neiging om overal tegenaan te plassen of te ‘rijden’
• Minder kans op voorhuidontsteking
• Minder kans op goedaardige vergroting van de prostaat op latere leeftijd

Nadelen

• Elke narcose heeft een (heel klein) risico
• De hond zal na de castratie makkelijker dik worden
• Heel zelden treedt urine-incontinentie op na castratie
• De operatie kan niet ongedaan gemaakt worden

Voor de operatie

Het is van belang dat de hond nuchter is als hij onder narcose gebracht wordt. Dit betekent dat hij 6 uur van te voren geen eten meer mag hebben (wel water). De hond kan namelijk misselijk worden van de narcose en als hij moet overgeven is er een kleine kans dat de hond stikt, omdat het braaksel in de luchtpijp terecht kan komen. Voordat de hond onder narcose wordt gebracht, wordt er eerst naar het hart en de longen geluisterd. Als dit allemaal in orde is, wordt de hond onder algehele narcose gebracht.

De operatie

Voor de operatie krijgt de hond een injectie met pijnstilling. De hond wordt voor de operatie geïntubeerd en aan de bewaking gelegd. Het gebied rondom de ballen wordt geschoren, gewassen en ontsmet. Er wordt voor de balzak een sneetje gemaakt, waardoor beide testikels verwijderd kunnen worden. De wond wordt onderhuids gehecht. Deze hechtingen hoeven niet verwijderd te worden.

Na de operatie

U kunt de hond een paar uur later weer bij ons ophalen. Het is belangrijk dat u de hond in een rustige en warme omgeving weg legt. De hond kan wat schrikachtig zijn van de narcose, dus houd andere dieren en kinderen even uit de buurt. U krijgt na de operatie pijnstilling mee en een blikje lichtverteerbaar voer voor de hond. Mocht de hond aan de wond gaan likken of bijten, kunt u altijd even een kap bij ons op komen halen. De hond moet de eerste paar dagen na de operatie aangelijnd uitgelaten worden, dit ook omdat de hond gedesoriënteerd kan zijn van de narcose.

Implantaat

Om de reu tijdelijk onvruchtbaar te maken, kan uw reu een implantaat onder de huid krijgen (Suprelorin®). Dit zorgt ervoor dat de reu gedurende een ½ jaar geen mannelijke geslachtshormonen meer aanmaakt en daardoor tijdelijk als een gecastreerde reu door het leven gaat. Na dit ½ jaar is de implantaat weer uitgewerkt en is de situatie weer hetzelfde als voorheen.

Onderzoek effect op gedrag

Er is onderzoek (Hopkins et al) gedaan naar het gedrag van reuen voor en na de castratie. Hieruit is het volgende gebleken:

• Geheven poot plassen: 80% van de reuen toont 50% verbetering na castratie en 40% van de reuen toont 90% verbetering na castratie.
• Rijden (dominant gedrag): ruim 65% van de reuen toont 50% verbetering na castratie en 25% toont 90% verbetering na castratie.
• Zwerven/ weglopen: 65% van de dieren toont 50% verbetering en 40% toont 90% verbetering na castratie.

Chippen

Chippen het onderhuids aanbrengen van een transponder ter grootte van een rijstekorrel. Hiermee kan het dier geïdentificeerd worden. Chippen is verplicht om een dier mee te nemen over de grens en bij het afsluiten van een ziektekostenverzekering voor dieren. Elk jaar in juni kunt u uw huisdier tegen gereduceerd tarief laten chippen.

Als uw huisdier ooit weg mocht lopen, wilt u het natuurlijk zo snel mogelijk weer terug vinden. Er zijn verschillende manieren om uw huisdier te identificeren. U kunt uw hond of kat een halsbandje omdoen met een kokertje of penning eraan. Het nadeel hiervan is echter dat het kokertje, de penning of soms zelfs het hele bandje verloren kunnen gaan. Tot voor kort werden huisdieren nog regelmatig getatoeëerd, maar tegenwoordig gebeurt dit niet meer. De tatoeages zijn vaak slecht leesbaar en bovendien is het aanbrengen van een tatoeage pijnlijk.

Tegenwoordig chippen we onze huisdieren ter identificatie. Als u uw huisdier mee wilt nemen naar het buitenland dan is het tevens verplicht dat uw huisdier gechipt is! Ook om een ziektenkostenverzekering voor uw huisdier af te sluiten, is chippen verplicht.

De chip heeft ongeveer de grootte van een rijstkorrel. Elke chip heeft een uniek nummer. Dit nummer bestaat uit 15 cijfers en wordt gekoppeld aan uw persoonlijke gegevens. Deze gegevens worden geregistreerd bij de databanken voor gezelschapdieren.

De transponder kan door iedereen met een afleesapparaat (reader) gelezen worden. Zowel alle dierenartsenpraktijken, dierenambulances als dierenasiels zijn in het bezit van een dergelijke reader. Het nummer dat op het afleesapparaat komt te staan, kan op internet opgezocht worden op de site van Daisyweb of op de site van de Nederlandse Databank voor Gezelschapsdieren (NDG).

Het inbrengen van de transponder gebeurt met een injectienaald. Hoewel deze naald wel wat dikker is dan een naald waarmee de dieren hun jaarlijkse prik krijgen, is er nauwelijks reactie waar te nemen. Al met al is het niet pijnlijker dan de jaarlijkse vaccinatie met het dunnere naaldje.

Juni is elk jaar maand van het chippen. In deze maand kunt u tegen gereduceerd tarief uw huisdier bij ons laten chippen.

Chocolade vergiftiging

Cacao bevat de stof theobromine welke giftig is voor honden en katten. In witte chocolade zit nauwelijks theobromine, in melkchocolade een beetje en in pure chocolade heel veel. Een hoge dosis theobromine kan levensgevaarlijk zijn. Er is geen antigif. Als u uw huisdier heeft betrapt op het eten van chocolade, neem dan gelijk contact op met uw dierenarts.

Waarom is chocolade giftig?

In chocolade zit theobromine, een stof waar vooral (jonge) honden en katten niet tegen kunnen. In witte chocolade zit zo goed als geen theobromine. In melk chocolade een beetje en in pure chocolade het meest. Als een dier (teveel) theobromine heeft binnen gekregen kan hij ziek worden.

Waarom eten dieren chocolade?

Katten zijn fijnproevers en zullen niet snel hele reep chocolade opeten. Bij honden gaat dit, zoals u vast wel bekend, helaas anders. Voor veel honden is chocolade een echte lekkernij en ze zullen het niet laten om een losslingerend stukje chocolade op te eten.

Hoe snel kan een hond of kat vergiftigd raken?

De toxische dosis is de hoeveelheid waarbij het dier in levensgevaar komt. Deze dosis is sterk verschillend voor verschillende chocoladesoorten. Daarnaast speelt het gewicht van een dier natuurlijk ook een grote rol.

Symptomen

De eerste symptomen kunnen vanaf 4 uur na inname merkbaar worden. Uw huisdier kan last krijgen van hyperactiviteit, maagdarmklachten, krampen en toevallen. De symptomen op een rijtje:

• Hyperactiviteit
• Misselijkheid/braken
• Diarree
• Veel drinken
• Hoge ademfrequentie
• Hoge hartslagfrequentie
• Stuiptrekkingen

Een enkele keer kan door een hartritmestoornis plotseling de dood intreden.

Therapie

Er bestaat geen specifiek antidoot (=antigif). Als de chocolade nog maar net opgegeten is, is het zinvol om uw huisdier bij de dierenarts te laten braken. Is het hier echter te laat voor, dan zal de therapie ondersteunend zijn. Dit kan door het aanleggen van een infuus, kalmerende medicijnen geven of zelfs onder narcose brengen, Norit geven om er voor te zorgen dat er zo weinig mogelijk chocolade in de darmen wordt opgenomen.

Conclusie

Let dus goed op als u chocolaatjes (bijvoorbeeld paaseitjes) ergens neerlegt en zorg ervoor dat uw huisdier er niet bij kan. Mocht uw huisdier toch chocolade hebben kunnen opeten, aarzel dan niet met contact opnemen met de dierenarts!

Coprofagie: een mooi woord voor poep eten

Honden hebben soms de neiging om poep van andere dieren of van zichzelf op te eten. Een erg onsmakelijke gewoonte. Teven die pas gejongd hebben, zullen de ontlasting en de urine van de pups oplikken. Dit is een natuurlijk gedrag om zo het nest schoon te houden. Als de pups ouder worden en bijvoeding krijgen, zie je vaak dat de teef er mee stopt. Jonge pups zijn nieuwsgierig en zullen op onderzoek uitgaan. Ook het spelen met en opeten van ontlasting hoort daarbij. Als er verder voldoende andere afleiding voor de pup is, zal dit gedrag vanzelf overgaan.

Een volwassen hond die ontlasting van zichzelf of van andere dieren opeet, is meestal een groter probleem. Een enkele keer is een medische aandoening de oorzaak hiervan, maar vaak is het een gedragsprobleem.

Vroeger werd vaak gezegd dat de hond dan ‘iets’ tekortkwam in de voeding en het op die manier probeerde weer aan te vullen. Als een hond voldoende compleet voer krijgt is een tekort aan voedingsstoffen geen oorzaak. Voert men zelfgemaakte voeding of vers vlees, dan zouden er tekorten kunnen ontstaan. Ook kan er een onbalans ontstaan in de voeding als de eigenaar allerlei supplementen aan de voeding toe gaat voegen. Plotselinge voerveranderingen, zoals overgaan van brok naar vers vlees of omgekeerd kunnen ook aanleiding zijn voor coprofagie. Het is belangrijk om altijd geleidelijk van voer te wisselen.

Ontlasting van andere dieren eten is niet helemaal zonder risico. Sommige ziektes kunnen via de ontlasting overgebracht worden. Ook het eten van paardenvijgen kan gevaarlijk zijn als de paarden net ontwormd zijn. Dan bevatten de ‘vijgen’ soms hoge concentraties wormmiddel die gevaarlijk voor de hond kunnen zijn.

Het is belangrijk om een medisch probleem uit te laten sluiten door de dierenarts. Vaak zien we echter toch dat het gaat om een gedragsprobleem.

Wordt de hond vaak genoeg uitgelaten (is verveling geen oorzaak)? Krijgt het dier voldoende aandacht? Is er geen stress in zijn leefomgeving? Coprofagie is een lastig gedragsprobleem en niet makkelijk af te leren. Het dier beloont zichzelf namelijk voor dit gedrag met het verkrijgen van voedsel en (meestal negatieve) aandacht van u.

Wat kunt u doen?

Het is belangrijk om het gedrag te negeren en even totaal geen contact met de hond te maken. Ook kunt u proberen de aandacht van de hond op uzelf te vestigen door iets heel interessants te doen, een gil geven, wegrennen, een bal weggooien etc. U leidt hiermee de aandacht van de hond af. Maar… het valt niet mee verleidelijker dan een drol te zijn.

Een andere mogelijkheid is de hond alleen aangelijnd uit te laten, maar dat vindt niet iedere eigenaar leuk voor de hond.

U kunt ook proberen de hond een onaangename ervaring te geven als hij weer op een drol duikt. Neem bijvoorbeeld 1 of 2 blikjes met steentjes erin mee. Ziet u de hond op een hoop duiken gooi dan een blikje in zijn richting. Het is de bedoeling dat hij er goed van schrikt. De hond moet wel op ‘heterdaad’ betrapt worden. Het is belangrijk op dat moment niks tegen de hond te zeggen. Als de hond schrikt en om zich heen kijkt kunt u hem roepen en belonen.

Het geven van eierkoeken helpt echt niet. Ananas zou ook helpen volgens de volksmond. Misschien alleen bij honden die de eigen ontlasting opeten. Maar verder ook niet. Helpen al uw maatregelen niet en u wilt uw hond deze onsmakelijke gewoonte toch afleren dan kunt u beter contact opnemen met een gedragsdeskundige. 

Voor verder informatie kunt u contact opnemen met uw dierenarts.